یکی از اهداف مشاهده شده توسط تلسکوپ فضایی جیمز وب، کهکشانی بزرگ و قدیمی است که مرده است و هیچ ستاره جدیدی تشکیل نمی دهد. اکنون نتایج مشاهدات مشخص شده است و یک گروه بین المللی از ستاره شناسان می دانند که چه اتفاقی برای این کهکشان ساکت افتاده است.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی Science Alert، رشد و تکامل کهکشان ها یکی از حوزه های اصلی مطالعه در نجوم است. ستاره شناسان کشف کرده اند که سیاهچاله های کلان پرجرم (SMBH) در مرکز کهکشان های عظیم قرار دارند و آنها را تشکیل داده اند. سیاه‌چاله‌های پرجرم «هسته‌های کهکشانی فعال» را در مرکز کهکشان‌ها ایجاد می‌کنند، اجرام قدرتمندی که فرض بر این است که توانایی مختل کردن عرضه گاز سرد ستاره‌ساز و کاهش شدید سرعت تشکیل ستاره در کهکشان میزبان را دارند.
تلسکوپ جیمز وب داده ها را از یک کهکشان بزرگ و باستانی به نام GS-10578، با نام مستعار “کهکشان پابلو” ارسال کرد که جرمی حدود 2 میلیارد برابر جرم خورشید دارد، اما یک کهکشان خاموش است. این بدان معناست که بیشتر شکل گیری ستاره در این کهکشان 12.5 تا 11.5 میلیارد سال پیش رخ داده است.
گروهی از دانشمندان نتایج تحقیقات خود را در مورد این کهکشان در مقاله ای جدید منتشر کردند و خاطرنشان کردند که تلسکوپ جیمز وب ما را برای اولین بار قادر ساخت تا این کهکشان های عظیم را در زمان طلوع و سقوط در گذشته های دور مشاهده کنیم.
دکتر فرانچسکو دوگینو، یکی از نویسندگان این تحقیق و کارشناس موسسه کیهان شناسی کاولی در کمبریج، گفت: بر اساس مشاهدات اولیه، ما می دانستیم که این کهکشان در حالت خاموش است و این کار را انجام نمی دهد. از ستارگان، ما انتظار داریم که بین سیاهچاله و انتهای تشکیل ستاره ارتباطی وجود داشته باشد.
وی افزود: اما قبل از کار جیمز وب، ما قادر به بررسی دقیق این کهکشان برای تایید این ارتباط نبودیم و نمی دانستیم که آیا این حالت خاموش موقتی است یا دائمی.
کهکشان پابلو نوعی کهکشان به نام “خوشه آبی” است و اعتقاد بر این است که این دسته از کهکشان ها فقط در دوران اولیه کهکشان وجود داشته اند. قطعات آبی “فشرده سازی غنی از گاز” را تجربه می کنند، به این معنی که یک انفجار مرکزی از تشکیل ستاره به دلیل ناپایداری دیسک یا ادغام های بزرگ غنی از گاز وجود دارد.
محققان می گویند شواهد مستقیمی دارند مبنی بر اینکه بازخورد هسته های فعال کهکشانی می تواند تشکیل ستاره در کهکشان های اولیه را متوقف کند.
تلسکوپ جیمز وب همچنین به سوال مهم دیگری در مورد کهکشان های خاموش پاسخ داده است. مدل‌های نظری نشان می‌دهند که وقتی شکل‌گیری ستاره در یک کهکشان متوقف شد، یک رویداد متلاطم بود که به شدت شکل کهکشان را از بین برد.
روبرتو مایولینو از موسسه کیهان شناسی Calvi گفت: ما می دانستیم که سیاهچاله ها تأثیر قابل توجهی بر کهکشان ها دارند و جلوگیری از تشکیل ستاره برای آنها امری عادی است. اما ما تا زمان ساخت تلسکوپ فضایی جیمز وب قادر به تایید مستقیم این موضوع نبودیم. بنابراین تلسکوپ جیمز وب نشان دهنده یک جهش بزرگ در توانایی ما برای مطالعه جهان اولیه است.
