عکس/ سلاح مخوف ژاپن؛ زیردریایی هواپیمابر

بهارین :

این ماشین جنگی که توسط نیروی دریایی امپراتوری ژاپن ساخته شد، به کشتی شگفت انگیزی تبدیل شد که وقتی آمریکا و متحدانش پس از تسلیم ژاپن به یکی از آنها نگاه کردند، حتی متوجه نشدند که به چه چیزی نگاه می کنند و هدف نظامی از این کار چیست. ماشین چقدر شگفت انگیز .

I-400، بزرگترین زیردریایی پیشرفته جهان تا زمان معرفی زیردریایی های بالستیک که در طول جنگ سرد وارد خدمت شدند، برای پشتیبانی از عملیات های مخفیانه اما مرگبار طراحی شده بود.

این کشتی خود تا حدودی یک شگفتی مهندسی بود، البته با برخی نقص های جدی که مانع از عملیاتی شدن آن می شد، و توسعه آن بیش از حد طول کشید تا بر نتیجه جنگ تأثیر بگذارد.

با این حال، خود این سلاح به گونه‌ای طراحی شده بود که اولین ناو هواپیمابر باشد که می‌تواند هواپیما را بر فراز اقیانوس به پرواز درآورد و سپس به سرعت زیر آب بنشیند تا از دید هر کشتی مهاجمی پنهان شود.

در حالی که ایالات متحده پروژه مخفی خود را برای پایان دادن به جنگ داشت، پروژه منهتن، که اولین سلاح هسته ای را توسعه داد، توسعه زیردریایی I-400 قرار بود کارت هدیه ژاپن در دریا باشد، اما خوشبختانه هرگز محقق نشد. پتانسیل آن محقق نشد و هرگز جنگ جهانی دوم را تحت تأثیر قرار نداد. بیایید نگاهی عمیق‌تر به تاریخچه پیچیده، جذاب و شگفت‌انگیز برنامه توسعه زیردریایی I-400 ساخت ژاپن بیندازیم.

ساخت اولین زیردریایی کلاس I-400 در کارخانه کشتی سازی در کره، شهری در جزیره هونشو ژاپن، جایی که بخش مهمی از کارخانه های کشتی سازی نیروی دریایی امپراتوری ژاپن در آن قرار دارد، انجام شد.

ساخت و ساز در 18 ژانویه 1943 با اولین I-400 آغاز شد. چهار کشتی دیگر به شرح زیر برنامه ریزی شده بودند: با این حال، تنها سه کشتی اول این کشتی تکمیل شد و I-400 و I-401 در طول جنگ وارد خدمت شدند.

با وجود نزدیک به یک ماه قبل از پایان جنگ، I-402 هرگز وارد خدمت نشد. هنگامی که یاماموتو در آوریل 1943 درگذشت، نیروی دریایی ژاپن هنوز متحمل خسارات سنگینی می شد و این ایده که این زیردریایی ها با فناوری بی سابقه خود به طرز جادویی مسیر جنگ را تغییر خواهند داد. در نتیجه منابع مالی و نیروی انسانی این پروژه به پروژه های دیگر منتقل شد.

در نتیجه مشکلات روزافزون نیروی دریایی ژاپن و منابع محدود روزافزون، در پایان بهار 1943، تصمیم گرفته شد که تعداد زیردریایی های کلاس I-400 از 18 به 9 واحد کاهش یابد.

بعدها، این برنامه در پایان جنگ، در حال خدمت یا در حال ساخت، به تنها پنج مورد کاهش یافت و نیروهای آمریکایی توانستند این برنامه عظیم و غیرعادی زیردریایی را افشا کنند.

ویژگی های کلی زیردریایی و قابلیت های هواپیمای تهاجمی
اگرچه زیردریایی های I-400 هرگز به ظرفیت قابل توجهی وارد نشدند، اما همچنان شناورهای انقلابی بودند که بر محدودیت های مهندسی جنگ جهانی دوم غلبه کردند. هر یک از این زیردریایی های غول پیکر بیش از 119 متر طول داشتند و بیش از 5900 تن آب را جابجا کردند.

این کشتی ها از چهار موتور 2250 اسب بخاری استفاده می کردند که برخی از قوی ترین موتورهایی هستند که تا به حال ساخته شده اند. این موتورها به اندازه کافی کارآمد بودند که I-400 را بیش از یک بار با یک بار سوخت به سراسر جهان ببرد.

این هواپیما همچنین قابلیت های چشمگیری داشت و برای برآوردن مشخصات درخواستی یاماموتو طراحی شده بود. این هواپیماها بردی در حدود 998 کیلومتر داشتند و می‌توانستند به سرعت تا شوند تا در آشیانه هواپیما نصب شده روی زیردریایی I-400 قرار گیرند.

اگر قرار بود از این هواپیما برای عملیات کامیکازه استفاده شود، این هواپیماها می توانند با یا بدون شناورهای ذخیره شده جداگانه به فضا پرتاب شوند.

در نهایت، I-400 هرگز به ثمر نرسید و مطمئناً آن نیروی دریایی برتری نبود که ژاپن به آن امیدوار بود، اما یک طرح و ایده جسورانه بود که مطمئناً سایر نظامیان در این پست به آن توجه کردند. -سال های جنگ پایان جنگ جهانی دوم با این حال، پیشرفت در برد هواپیما و ظهور موشک های کروز دوربرد اساساً این زیردریایی را منسوخ کرد.