دهه 1960 که به عنوان عصر جت نیز شناخته می شود، شاهد پیشرفت های فوق العاده ای در هوانوردی بودیم. مهندسان کشورهای قدرتمند نه تنها هواپیماهای سریع تری ساختند، بلکه آنها را بزرگتر کردند.
یکی از این پرندگان غول پیکر کهکشان لاکهید سی-5 بود. با این حال، بسیاری بر این باورند که توسعه موتور، پیشرفت های آیرودینامیکی و مواد اولیه بهتر می تواند راه را برای تولید مدل های بزرگتر هموار کند.
هدف اصلی همه این تحولات رقابت شوروی و آمریکا بود. این دو کشور در حال آماده شدن برای دستیابی، جاسوسی و بمباران هر قسمت از سرزمینی بودند که در آن رقابت می کردند. اتحاد جماهیر شوروی که به واسطه مرزهای بزرگ و قدرت سیاسی بالای خود نفوذ زیادی بر کشورهای آسیایی داشت، بر برتری جغرافیایی خود تکیه داشت.
از سوی دیگر، آمریکا تصمیم گرفت با همکاری کشورهای اطراف آن را محاصره کند. غربی ها فناوری خود را توسعه دادند و ناوهای هواپیمابر را برای واکنش هوایی به موقع ساختند تا بتوانند یک پایگاه نظامی متحرک در هر نقطه از زمین داشته باشند.
با آغاز دهه شصت و افزایش نفوذ شوروی، ایالات متحده از شرکت های خود مانند لاکهید مارتین خواست تا هر چه بیشتر این فناوری را توسعه دهند. نتیجه این سفارشات توسعه انگری بردز مانند F-104 Starfighter، U-2 Dragon Lady، سریع ترین پرنده جهان، SR-71 Blackbird و … بود.
در میان این پروژه های مخفی، پروژه ای عظیم و غیرعادی نیز وجود داشت که از فاصله 340 متری Nokpole بهره می برد. این هواپیماهای غول پیکر می توانستند نقش بمب افکن و ناو هواپیمابر را بازی کنند اما بعدا رها شدند و اثری از آنها باقی نماند!
نام این ناو هواپیمابر CL-1201 بود. هواپیمایی با قابلیت حمل یک میلیون کیلوگرم بار! مهندسان لاکهید برای توسعه این غول سناریوی نظامی طراحی کردند که در صورت اجرای طرح شوروی برای کنترل دریای مدیترانه، مسیر کشتی‌های نیروی دریایی آمریکا بسته می‌شد، بنابراین این کشور برای پاسخگویی به شرایط به راه‌حل جدیدی نیاز داشت. در عرض چند ساعت. CL-1201 به آمریکا توانایی ارسال 24 جنگنده به همراه چندین موشک دوربرد را داد. این هواپیما وظیفه فرماندهی واحدهای دیگر را بر عهده گرفت.
در مورد نوع دیگر این هواپیماها که به LSA معروف بود، 400 سرباز مسلح، 472 فروند هواپیمای نیروی ویژه و بیش از هزار تن تجهیزات نظامی به مدت 30 روز نبرد فرمانده را همراهی کردند.
از آنجایی که CL-1201 به مسیر پروازی بسیار طولانی برای برخاستن و فرود نیاز داشت، مهندسان بال ها و نوک آن را با جت های قدرتمندی که قادر به تولید 37000 کیلوگرم نیروی رانش هستند، مجهز کردند.
چهار توربین جت مستقر در بالای هواپیما نیروی رانشی معادل 272 هزار کیلوگرم را برای CL-1201 فراهم کردند تا این جانور نظامی بتواند با سرعت هواپیماهای جت مدرن پرواز کند.
ناگفته نماند که این واحد باید برای پرواز مداوم تا 30 روز آماده می شد. بنابراین مهندسان لاکهید تصمیم گرفتند یک راکتور هسته ای 1830 یا 2390 مگاواتی را در قلب هر CL-1201 قرار دهند که مانند راکتورهای زیردریایی های هسته ای عمل کند و فقط پس از پرواز و در ارتفاع بیش از 4.8 کیلومتر مورد استفاده قرار گیرد.
در حین انجام ماموریت، یک هواپیمای باری نظامی دیگر به نام MIT به یگان LSA ملحق شده و پس از انجام انتقال لازم با هواپیمای مادر، به کابل های مخصوص به بال CL-1201 متصل شده و آماده خدمت می باشد.
انتقال محموله از طریق یک درگاه در بال CL-1201 انجام شد. در یک موقعیت جنگی، جنگنده های متصل به CL-1201 مرزهای هوایی را باز کردند و فضای هوایی را برای تیم های NIS و نیروهای حمل شده توسط هواپیمای مادر آماده کردند. در نهایت، نیروی هوایی به نیروهای زمینی آمریکا ملحق شد تا شرایط را برای ورود نیروهای دریایی و کنترل دریای مدیترانه فراهم کند.
از آنجایی که CL-1201 سرانجام در ارتفاع 9.1 کیلومتری از سطح دریا و با سرعت بالا پرواز می کرد، هیچ دشمنی نمی توانست مخفیانه به آن نزدیک شود. در صورت حمله مستقیم، نیروی دشمن با مجموعه ای از پدافندهای دوربرد و کوتاه برد و سلاح های لیزری مواجه خواهد شد.
اما هر مشکلی که در این پروژه رخ داد (خود یک سوال بزرگ)، CL-1201 با بسیاری از سوالات مهندسی و فلسفی همراه بود. مثلاً روند اعزام جنگنده ها چگونه است؟ یا چگونه بازگشت آنها مدیریت شد و جریان باد چرخشی CL-1201 مدیریت شد؟ پاسخ به این سوالات بدون گزارش های لاکهید غیرممکن است.
CL-1201 تنها پروژه ترسناک لاکهید مارتین و شرکت های هوافضای ایالات متحده نبود. بلکه تنها یکی از صدها پروژه ای بود که برای پوشیدن ردای حقیقت مبارزه کرد و سکوت کرد. نظر شما در مورد لاکهید CL-1201 چیست؟
منبع : پایگاه خبری aftabnews