استاد درس خارج حوزه گفت: به نظر من روند تشییع جنازه رو به افزایش نیست. ارزش اشک ریختن را دارد، اما اشک ریختن بر داستان ها و اخبار ضعیف لازم نیست. اگر خرافات و آداب بی ریشه وارد شود، به اصل آن لطمه می زند.
گاهی واعظان از مواد ضعیف و غیرمستند برای گرم کردن جماعت استفاده می کنند. به نظر شما شوراهای کنونی نسبت به شوراهایی که در دهه های گذشته برگزار می شد، چه کیفیتی دارد؟
بهتر است به این سوال پاسخ ندهیم زیرا مستلزم تحقیق میدانی و حداقل حضور عادلانه شوراها است، اما با آنچه می بینم و می شنوم نمی بینم که روند شوراها رو به افزایش است. اشک گرانبهاست، اما لازم نیست بر اخبار و اخبار ضعیف گریه کرد. گاهی بیان یک صحنه بدون افزودن پیاز داغ می تواند اشک بیاورد. البته خود اشک بی ربط است، اما حالت دعا و اندوه مهم است. هنر واعظ این است که در این سنت موجود به هدف خود برسد.
توجه داشته باشید که رویکرد ما ماکیاولیستی نیست که بگوییم «هدف وسیله را توجیه میکند و اشکالی ندارد که ما دروغ بگوییم زیرا به خاطر امام حسین (علیه السلام) است و گریه میکنیم». دروغ زشت است، مخصوصاً اگر برای دلجویی از امام حسین (علیه السلام) استفاده شود.
صدای حرام، مخصوصاً در مجالس ترحیم امام حسین (علیه السلام) قبیح و حرام است. من معتقدم واعظان و مبلغان باید هنر خود را ارتقا دهند. برای پرهیز از تعمیم، ماجرای برانگیختن علی صغیر (علیه السلام) به دست امام حسین (علیه السلام) و وداع با مادرش رباب را ذکر می کنم.
این داستان یکی از موثق ترین گزارش هاست. این طفل کوچک را ظهر روز عاشورا در دستان پدر گذاشتند و شیر نخورد و تشنه بود و رنگی در چهره اش نبود. این مقدار می تواند انسان را غمگین و اشک آلود کند، اما اگر بخواهیم چیزهای دیگری هم به آن اضافه کنیم، مثلاً عمر سعد به حرمله گفت: «مگر سرخی گلوی علی اصغر را نمی بینی» و حرمله نیز گفت: « چرا، پس او را بزن» یا اگر امام (علیه السلام) فرمود: «اگر فکر می کنی من برای خودم آب می خواهم، این بچه را بگیر و به او آب بده… این موارد در واقعه وجود ندارد چون هنگامی که امام (علیه السلام) علی اصغر (علیه السلام) را از مادرش گرفت، در آنجا تیرباران شد. حالا آیا اضافه کردن این مسائل ضروری است؟
asriran به نقل از بهارین