چرا زمین فقط یک ماه دارد و برخی سیاره‌ها صد ماه دارند؟

روی زمین، می توان در شب به بالا نگاه کرد و ماه را صدها هزار مایل دورتر دید. اما چنین چیزی در زهره وجود ندارد. هر سیاره ای یک قمر ندارد، پس چرا برخی از سیارات دارای قمرهای متعدد هستند، در حالی که برخی دیگر هیچ ماه ندارند؟

با توجه به راز بقا، بر اساس نظریه های فعلی، نیکول گرانوچی، استاد فیزیک در دانشگاه کوینیپیاک، توضیح می دهد که چرا برخی از سیارات قمر دارند و برخی دیگر ندارند. ابتدا ماه را یک ماهواره طبیعی می نامند. ستاره شناسان از ماهواره ها به عنوان اجسامی در فضا در حال چرخش به دور اجسام بزرگتر یاد می کنند. از آنجایی که ماه ساخته دست بشر نیست، یک ماهواره طبیعی است.

در حال حاضر، دو نظریه اصلی در مورد اینکه چرا برخی از سیارات قمر دارند، وجود دارد. اگر قمرها در شعاع کره هلیوم سیاره باشند یا اگر در منظومه شمسی تشکیل شده باشند، از نظر گرانشی جذب می شوند.

شعاع کره تپه

اجسام بر سایر اجسام مجاور نیروی گرانشی اعمال می کنند. هر چه جسم بزرگتر باشد، نیروی گرانش بیشتر است. این نیروی گرانش دلیلی است که همه ما به جای شناور روی زمین می مانیم. منظومه شمسی تحت سلطه نیروی گرانشی عظیم خورشید است که تمام سیارات را در مدار خود نگه می دارد. خورشید پرجرم ترین جرم منظومه شمسی است، به این معنی که بیشترین تأثیر گرانشی را بر اجرامی مانند سیارات دارد.

برای اینکه یک ماهواره به دور یک سیاره بچرخد، باید آنقدر نزدیک باشد که سیاره نیروی کافی برای نگه داشتن آن در مدارش اعمال کند. حداقل فاصله تا سیاره برای نگه داشتن ماهواره در مدارش شعاع تپه نامیده می شود.

شعاع توپ تپه به جرم جسم بزرگتر و جسم کوچکتر بستگی دارد. ماه در حال گردش به دور زمین مثال خوبی از نحوه عملکرد شعاع تپه است. زمین به دور خورشید می چرخد، اما ماه به اندازه کافی به زمین نزدیک است که گرانش زمین آن را به سمت خود می کشد. ماه به جای خورشید به دور زمین می چرخد ​​زیرا در شعاع هلیوم زمین قرار دارد.

سیارات کوچکی مانند عطارد شعاع های کوچکی دارند زیرا نمی توانند گرانش زیادی اعمال کنند. خورشید احتمالاً در عوض هر قمر احتمالی را می کشد.

بسیاری از دانشمندان هنوز کنجکاو هستند که بدانند آیا این سیارات در گذشته قمرهای کوچکی داشته اند یا خیر. در طول شکل گیری منظومه شمسی، آنها احتمالاً قمرهایی داشتند که در نتیجه برخورد با سایر اجرام فضایی نابود شده بودند.

مریخ دارای دو قمر فوبوس و دیموس است. دانشمندان هنوز در حال بحث هستند که آیا این قمرها از شعاع کروی مریخ عبور کرده و توسط سیاره جذب شده اند یا اینکه همزمان با منظومه شمسی شکل گرفته اند. شواهد بیشتری نظریه اول را تأیید می کند، زیرا مریخ به کمربند سیارکی نزدیک است.

مشتری، زحل، اورانوس و نپتون شعاع های بزرگ تری دارند زیرا از زمین، مریخ، عطارد و زهره بسیار بزرگتر و دورتر از خورشید هستند. گرانش آن می تواند ماهواره های طبیعی بیشتری مانند قمرها را جذب کند و آنها را در مدار نگه دارد. به عنوان مثال، مشتری دارای 95 قمر است، در حالی که زحل دارای 146 قمر است.

قمرهایی که با منظومه شمسی تشکیل می شوند

نظریه دیگری نشان می دهد که برخی از قمرها همزمان با منظومه شمسی خود شکل گرفته اند. منظومه های خورشیدی با یک قرص بزرگ گازی شروع می شوند که به دور خورشید می چرخد. وقتی گاز به دور خورشید می چرخد، به سیارات و قمرهایی تبدیل می شود که به دور آن می چرخند. سپس سیارات و قمرها همه در یک جهت می چرخند.

اما این احتمال وجود دارد که تنها تعداد کمی از قمرها در منظومه شمسی ما به این شکل شکل گرفته باشند. دانشمندان حدس می زنند که قمرهای درونی مشتری و زحل در زمان شکل گیری منظومه شمسی به دلیل قدیمی بودن آنها شکل گرفته اند. این امکان وجود دارد که بقیه قمرهای منظومه شمسی ما، از جمله قمرهای بیرونی مشتری و زحل، توسط خود سیارات و از طریق گرانش آنها جذب شده باشند.

ماه زمین خاص است زیرا ممکن است به روش دیگری شکل گرفته باشد. دانشمندان بر این باورند که مدت ها پیش، جسم بزرگی مانند مریخ با زمین برخورد کرده است. در طی آن برخورد، قطعه بزرگی از زمین به بیرون پرتاب شد، به مدار رفت و به ماه تبدیل شد.

دانشمندان حدس می زنند که ماه به این ترتیب شکل گرفته است زیرا آنها نوعی سنگ به نام بازالت را در خاک سطح ماه پیدا کردند. بازالت ماه مشابه بازالت موجود در داخل زمین است.

در نهایت، این سوال که چرا برخی از سیارات قمر دارند هنوز به طور گسترده مورد بحث است، اما عواملی مانند اندازه سیاره، کشش گرانشی، شعاع کره تپه و نحوه تشکیل منظومه شمسی احتمالاً در این امر نقش دارند.